| General note |
ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი. <br/>ფორზაცზე: „ი. გრ. 1953-4-VII“. გვ. 147. სქოლიოში მიწერილია: „ანუ შეშმიში“ (იხ. ჩემი „ბოჰემა“). გვ. 171. ხაზგასმულია ტექსტში: „ვაი, უშველებელი“, არშიაზე მიწერილია: „უშველებელი იმერულია?“ გვ. 172. ბოლო ორი აბზაცი მოხაზულია და მიწერილი: „ლეგენდა“. გვ. 173. ხაზგასმულია: „იაფინჯები“ და მიწერილია: „ნაბადი“. გვ. 255 ხაზგასმულია: „ლეკთ იფრინეს...“ მაგრამ ზაქათალაში პანტასაებრ დაეწყვნენ საბრალონი“,... მიწერილია: „ლეკი და საბრალონი?“. იქვე ხაზგასმულია: „წყლით რკინის ლიტრებს“, მიწერილია ტექსტის ბოლოს: „ლულეინი“. გვ. 277. ტექსტის ბოლოს: „იხ. პ. უმიკაშვილი. ი. გრ. P. S. ავტორს ნ. ბარათაშვილი არ გახსენებია...“ გვ. 281. სქოლიოში ხაზგასმულია: „მაშრაანი“ და მიწერილია: „მაშნაარი“. გვ. 314. ტექსტში ხაზგასმულია: „ქუნჩებახს“ და მიწერილი: „ყველი კუჩენბახისა“. გვ. 315. ნარკვევის „სადარ-ბულახი“ დაწერის თარიღი „1803“ შესწორებულია: „1903 წ.“ გვ. 319. სარჩევის ბოლოს მიწერილია: „პანკისის ხეობა“ („ივერია“, 1887, № 21; 29 იანვ.) ფსევდ. შაქრო“. გვ. 320-ზე ფორზაცის ორივე გვერდზე და ყდის მე-3 გვერდზე ამოწერილია ტექსტიდან სალექსიკონო მასალა: „ტიკჭორა – ციკანი; ღვინო ერთ ფუთამდე; ტიკი – თხის ტყავი; კოლოტი – მოზვრისა; რუმბი – ხარი-ბუღა; გახალაკი – რუმბის გასაჩერებელი ირიბი კეტი; პოლორჯიკი ანუ ხარატული რუმბის ჭიპზე გასაკეთებელი; ღაზლა – მატყლის დაგრეხილი თოკი; საბელი – თხის ბალნისაგან დაგრეხილი ან დაწნული გრძელი თოკი; ძაფი, ბაწარი, ნართი, თოკი, საბელი, კანაფი, სულქონიანი, გულთამხილავი, ბაკი, 169. ქევხა, [მამასახლისი] 288. ფორუმი, გვ. 289. ახო – მოსვლეპილი ადგილი, სახნავ მიწად გაჩეხილი ტყე, 292. ჩალთუკი, [ჩალის] 293. შეთე – სახელიც არის და მჩატე კაცზედაც, 297. ქედხუდა – (ნასწ. კაცი?), 307. ჩაქუმსებული (ჩასუქებული), ქუმსი, 309. ალაფდა – ატალახიანდა, 310. ჩომბახი – კომბალი, 310. მიაკოსა – მიაკერა, 224. ზადი – (ნაკლი), 310. ქანჩი, 311. ჯილაგი, 312. კოლოტი – მოზვერი ამოღებული ოთხში. პატარა რუმბი, 313. ჯელგა, 223. მახლას, 225. წვნიკი, 226. ფამფარა (ბალახია) 170. გორახანა – გორხანა („თათრის გორხანა“) 178. ქიზიყის სოფლები, გვ. 281. ბაწარაღებით, 170. ბერა, 170. საჯი – თუჯის ტაფა, 170. ჩანგი, 173. გაშპა. 177. ქაჯური ენა, 176. რუბი, 251. გაღიპული – ღიპიანი, 252. დურა ტყავი – მოშავო. სამგლოვიარო ტყავი. 271. ტრამლი, 258. სალახანა, 258, გამოცინცლა. 259. ხამუშ-ხამუშ. 262. წვირნათელა (სპიჩკა), 262. ფუსტუღი (აქ ცარიელი), 265. ამრეშებით (მრეში)-ჭროღა თუთა, ჟღალისფერი, 266. ყასიდად, 268. შეშვიდი, (შეშუტი), 268. „ვა, მართლა“, 269. ყორუღი – შემოკავებული ადგილი, საქონელი რომ არ შევიდეს, 284. კორუმი, 285. ჩეკი, რჩოლი. ჩეკი – სოლის მსგავსი ჯოხი საფხეკი ქალამანისა, 285. იაფინჯი – ნაბადი, (თათრ.) 173, 262, 264, 313. ჩომბახი, 172. ყანაზოი, 37. ჩასპანდი, 107. წალო, 61. ოტლაყი – ახმახი, 83. შეშმიში, 147. გარსაკრი – მოსაჭირებელი თასმა, 248 („გარსაკრი“ იხ. ნ. შიუკაშვილის „სიმახინჯეც“ – „ერი“, 1910 წ.). შიშლიკი, 185 (საბას შიშლიგი). ავანჩავანი, 277. ყაიდა, 258“. ყდის მე-3 გვერდზე მიწერილია: „ამხ. რედაქტორო! თქვენ და თქვენისთანები რომ ჩემს ენას კენწლავენ, განა მეც ასე არა ვწერ“. წიგნშია ბლოკნოტის ფურცელი წარწერით: „ბედკრულნი, მოთხრობა ზაქარია გულისაშვილისა (იხ. „სახალხო გაზეთი“, 1909 წ., № 14 და № 15)“. წიგნშია რვეულის ფურცელი, ორად გაკეცილი. ერთ მხარეს წერია ერთი სომხური და ექვსი რუსული სიტყვა ქართული შესატყვისებით. მეორე მხარეს მინაწერები: „მისი ავკარგი შესწავლილი მაქვს ხუთი თითივით და ხეებს ჩრდილი მოუქსოვიათ. გაჰქრები ისე, შეიძლება შენი სიკვდილით ერთი ფოთოლიც არ შეინძრევა. შეაცოტავა. ჩემი ჩანგურის სიმები არ მოეშვება არასდროს. მიყვარს შავგრემანი შოთი პური“. |