შენიშვნები : გვ. 217-315.

ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი.
სუპერზე: „1. 1832–1850 წლამდე. ი. გრ.“
ფორზაცზე ს. ხუციშვილის წერილი „ორი პოეტის ურთიერთობიდან“, ამოჭრილი გაზეთიდან მინაწერით: „ლიტ. საქართ.“, 1941 № 24.“ აქვე დევს კონვერტი, რომელშიც ქაღალდის ოთხი ნაჭერია წარწერებით:
I. „1. ბუჭყიევის ქალი ილია ორბელიანის დანიშნული ყოფილა, (გვ. 67 და 253). 2. გრ. ორბელიანი და ჩოხა, 68, 75. 3. ნოქარი, 64, 68, 69, 264, 71, 72, 76. 4. შეცდომით თარგმნა, გვ. 265 და 82. 5. ხოხოროს, 84. 6. ჰარაქათი (?), 85, 94. 7. მახლას (8), 91, 101 ჰართი-ფურთობს, 51, 91; დასტალუღი, 93; ახრ, 96; ბაბაჭუა, 97; გორხანა, 100, საფლავი; კუწურაქი, 151, 152 (ორჯერ); ხათა და ბალა, 151; ბარამჯიბილი, 152 (ყარამან); თაბაუთი, 204; ყაფლანურად, 201; გაყრის წარმოდგენაზე, 202; გრ. ორბ. თბილისს „ჯადოს“ ეძახის, 203; ჰაი-ჰარათი, 205; სალტად (სალთად), გვ. 213.
II. „ჯანჯალი, 44; ხაჯალი(?) 44; პროშტა, 47; ჰიმამები, 51; თობა, 51; отказ; ჰართი-ფურთი, 51.
ახრ, ამოიწეროს მთელი აბზაცი, გვ. 55. აქ კარგი ფრაზაა; პოხონდრია, 62; ბაჭყალა – 64, 68; დუთმა, 64; ნოქარი, 64, 68, 82, 130, 143; ზედატანებით, 67; ქულფათები, 68, 73; კუტრი-კოტრ. 71, 72; ყულუხი, 72; ქულფათი, 261; ფაღარათად, თავისთვის 72, 74; კობრჩხილო 73, ქარქვეტასავით მცენარეა, აქ: ჩხირები; ხაბარი, 75; ახრ, 82; კუწურაქი-კრიჟანგი, 122; ყონაღად, 123; სიქა, ე. ი. გაუცველ… არიოლითო, გვ. 126; ჩაპროშტე, პოლუმპერ. 155; აიბუა, 163; ნაღლი, 163; აშოღლანი, გვ. 167; გამოჩხუპა მდინარე, გვ. 184, 185“.
III. 1. ქორწილში პატარძალი, გვ. 18.
2. ხალი. (ევროპაში ხალის ქება არ იციანო, იხ. გრ. ლექსი „ხალი“, გვ. 20).
3. ალ. ჭავჭავაძის ქალების სილამაზეზე, გვ. 25.
4. ეკ. ჭავჭავაძის ლეკური 25.
ანჩისხატელი დეკანოზის დიმიტრი მესხიშვილის (ცენზორის?) ქალი ქეთევანი შეირთო გრ. ორბ. ძმამ ზაქარიამ, გვ. 27, 232; ბარათაშვილი, 97; საბრალო ეფემიას უნდა შეეწიო, გვ. 126, 128; ბანდაყული, 133; გრ. ორბ. მამას რა ერქვა ზურაბი თუ დიმიტრი? გვ. 108, 110, 147 და შენიშვ. 279. ადრესში კი გვ. 91, 93, 94 დიმიტრი. ზურაბი პაპა იქნება. ზურაბის შვილი ვარო, გვ. 147, 293; ორბელიანები, ყაფლანიშვილი, 116; დ. ყორღანოვის სიკვდილი, 186; მანანას ვაჟი, 184, 187; ნიკო ბარათაშვილის დას ბაბალეს მზითვად ვაძლევ ას თუმანსო (გვ. 194, 198); „ზურაბ თუ დიმიტრი (გვ. 199); ბარბ. ანდრევსკი, გვ. 304“.
IV. „სალთად, სალტი სოფელი ხომ არ არის? შემოწმდეს სოფელია? (გვ. 213. გრ. ორბ. წერილები, ტ. 1 სალტი, ტ. II, გვ. 10)“.
მინაწერები ფორზაცზე: „1843 წ. გრ. ორბელიანი „დავითნს“ და „ვ. ტყაოსანს“ თხოულობს ბრძოლის დროს. (გვ. 80); ამაზონკობა – 80; ყაჩაღებს თავებს ვაჭრევინებ, გვ. 213, ნელნელა თავებს ვაჭრევინებ, გვ. 52, 213; გრ. ორბ. ლექსი, 239; ნ. ბარათაშვილს კიდევ ჰყოლია ძმა, 43; მე და ტატოს გვიყვარდა ერთმანეთი, 43; რუსულ თეატრებს მაღლა აყენებს, გვ. 24; ქართველ ქალებს სულ გრიბოედოვისთანა ქმრები უნდათო, გვ. 34; მე პუშკინის წიგნები არ წამიღია – 49; პორნოგრაფია, 50; მელიტონი, ნიკოს მამა ანჩხლი ყოფილა, 50; გრ. ორბელიანის დედას ხორეშანი რქმევია, 51; ნამუსის ქუდი, 55; ნახევარი წვერ-ულვაში დააპარსინე, 55; კუზიანი სომეხი, 56“.
მინაწერები შმუცტიტულზე: „ბანდაყული, 133; ახრ – 126, 125, ეფემია (თავის დაჲ) 126, 128; სოფიო ჭ-ძე (გვ. 24 და 230); ნინო გრიბოედოვი, გვ. 18, 32, 103, 276, 112, 237, 118 (კარგი წერ.) 284, (ნინოს დანიშვნა 145); ნ. (ტატო) ბარათაშვილზე – 118, 106, 97, 109, 64, 75; გრ. ორბ. დედა გარდაცვლია 1833 წ., გვ. 9, 17; მელიტონს დამბლა – 106; იაკინთე მესხიშვ., გვ. 146 და 244; თრინჯული, 93; დიმიტრი ორბელიანი, გვ. 219 (ა. ჭ-ძემ ლექსი უძღვნა); არტისტი მაჩალოვი, პიესა ყომარბაზის ცხოვრება, 219; ღალღა, 78; მირზაჯანაზე, გვ. 21, 147. (მირზაჯანა და პატარა ბიჭი), 229; შეცდომა: გვ. 43, 264; ნოქარი, გვ. 230– (1833 წელს დაიბადა! და არა 1834 წელს); ვირის მოთმინება, 30; ხალი-აზიასტსკი ვკუს! 44; ნოქარი, გვ. 64, 68, 264; ლეკური სიტყვები, 64, 67, 69, 73; მეკანკლედებოდა, 67; ბუჩყიევი, 67.
1. კუმისში დამმარხეო, 159. 2. დავძრწი „ვეჩნი ჟიდივით“, 167. ნინო გრიბოედოვა, 119; „წინანდალს ნინო ჭ-ძე დედათა მონასტერს უწოდებდა, გვ. 237; გრ. ორბელიანს თმის ცვენა დასწყებია 1847 წელს (გვ. 152)“.
მინაწერები თავფურცელზე: „მურთუზალა, 184, 302; გაყრა, 202“.
თავფურცლის მე-2 გვერდზე: „კახური ღვინო და რუსი, 169“.
გვ. 12. ილია ორბელიანისადმი მიწერილ წერილში ხაზგასმულია: „სიბერის დროს მინდა მისი ჰსწავლა“, არშიაზე: „30 წლისა იყო ამ დროს“.
გვ. 16. ხაზგასმულია ადგილები, მიწერილია: „ახ, (ეს „ახ“ სხვაა და არა „ახრ“ სხვაა).“
გვ. 20. მოხაზულია სიტყვა: „დრუსტ“, არშიაზე: „სომხურია – „მართალია“.
გვ. 24. არშიაზე: „ბირჟას შესახებ იხ. გვ. 41“.
გვ. 25. მოხაზულია ადგილი, გვერდზე „იხ. მეუნარგია“.
გვ. 36. არშიაზე: „დღიური შემოიღეო“.
გვ. 42. ხაზგასმულია: „ინვალიდში“. მიწერილია: „ჟურ. „Инвалид“ (სამხედრო ჟურნ.)“.
გვ. 44. ხაზგასმულია: „ხაჯალი“, მიწერილია: „ხანჯალი(?) ი. გრ.“
გვ. 92. ხაზგასმულია: „ტუყისაცა (Sic)“, მიწერილია: „ტუჩი(?) ი. გრ.“
გვ. 118. მოხაზულია წერილი, მიწერილია: „ნიკო ბარათაშვილი გარდაიც. 9 ოქტ.“
გვ. 119. ხაზგასმულია ადგილი: „თქვენი განბრწყინვალებული სალონი სავსეა ანგლიჩნებით, ფრანცუზებით, ჰინდოელებით , არშიაზე: „სალონი აქ დაცინვითაა“.
გვ. 120. ხაზგასმულია სახელები: „ელენეს და მარიამს“, მიწერილია: „ამათ ნ. ბარათაშვილიც ეკამათებოდა“.
გვ. 140. ხაზგასმულია: „სიქა მანათს“, არშიაზე განმარტება: „ცინცხალს ვერცხლს და არა ქაღალდს“.
გვ. 145. არშიაზე: „ა. ჭ-ძე რომ მოკვდა, ეკატ. ფეხმძიმედ იყო.“
გვ. 163. მოხაზულია უცხო სიტყვები, მიწერილია: „თათრულია“.
გვ. 174. ხაზგასმულია ორი სტრიქონი, არშიაზე: „ონიკოვი? შადინოვი?...“.
გვ. 190. ხაზგასმულია: „ივანე“, არშიაზე: „ივანე ორბელიანი, შვილი მანანასი (?)“.
გვ. 292. (90). ხაზგასმულია: „გრიგოლ შადინოვი“, მიწერილია: „ფორში შადინოვის ქალია“.
გვ. 320. არშიაზე მინაწერები: „საიდუმლ., 208; ყაჯრები, 134; ბოში, 134; ქოვლუ, 144, 138; ცინცხალს. სიქა, 140, 153, 194; კახპა, 141; რაღა. 142; თაბახი (ქაღალდი), 143“.
წარწერები წიგნის ბოლოს ფორზაცზე: „ლექსიკონისათვის: ჰუტნაღაღი – 11, ცურვაა ერთგვარი; თაფაუთი, 12; ფინთი, 15; ჯადობაზი, 18; იშალლა. 18; ეშხი, გვ. 20; დარდიმანდული, 20; ყიამათი, 22, 50; ეჩანჩლე – 27; პროშტი, 28, 30; მახლას, 91, 101; დასტალუღი, 93; თრინჯული, 93; თელეთობა, 93; ჰარაქათი, 94; ბაბაჭუა, 97 და 108; ქულფათი, 97 და 104; გორხანა – 100; წიპრუა – ნ. ბარათ. 102 და 275; თარი (აღას თარი, 103); ფაღარათად (თავისუფლად, არხეინად,) 107; ზედატანზე, 108; თოხუმი, 109; ჯანჯალი...; კუწურაქი, (წუწურაქი), 111, 112, 151; კუტრი, დოსტი, 146; ყავლი, გვ. 49; სალთი, 213; ქოქოლა, 35“.
წარწერები სუპერის მე–4 გვერდზე: „იაკინთე, გვ. 100; მესხიშვილი, 146; ნინო გრიბოედოვა, 103 და 276; ეფემიას ფული, 109; ექიმი ანდრეევსკი, 116 და 284; შადინოვი, 292.“
ბოლოს გ. ნადირაძის რეცენზია ამ წიგნზე, ამოჭრილი გაზეთ „კომ.“, 1936 წ., № 142–დან.