ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი.
გვ. 22. ხაზგასმულია: „1881 წლის სექტემბერში ბედნიერ ცოლ-ქმართ ეყოლათ პირველი შვილი-ქალი ტასო, ხოლო შემდეგ წელიწადში ვაჟი, რომელიც, საუბედუროდ, ორი წლის ნახევრისა გარდაეცვალათ“ და მიწერილია: „სახელად არჩილი, ტასომ მითხრა. ი. გრ.“
წიგნში: 1. ქართული დრამატიული საზოგადოების მიერ გამოყოფილი მ. საფაროვა-აბაშიძის საიუბილეო კომისიის მოწოდება საიუბილეო დღესასწაულში მონაწილეობის მიღების შესახებ, მინაწერებით: გვ. 1. „იუბილე 1912 წ.; გვ. 4. „ერთს გადავწერდი და ზეპირად ვიცოდი როლი; „ჟულიეტა“, კ. სამ. მოქ. 216; „დეპინუა-პინ;“ ტასო – ჩემი ქმარი ცუდ ადამიანს ვერ შეიყვარებსო. 2. „1885 წელს თელავში ქართული წარმოდგენების გასამართავად ადგილი რომ არ იყო. მ. საფ.-აბაშიძისამ სცენა გააკეთა თავის ხარჯით სომხ. სკოლის დარბაზში. იხ. „თეატრი“, 1885, № 2. 3. მ. საფაროვ-აბაშიძეზე წერილი „სახალხი გაზეთი“, 1910, № 102; „Новая речь“ 1910, № 203; „Газета копейка“, 1911 წ. №...; „ეშმაკი“, 1910, № 218. 4. მაკო საფაროვას კიდევ ერთი დამახასიათებელი ჩვეულება ჰქონია – მან თავისი როლი ხომ იცოდა და იცოდა ზეპირად სხვათა როლებიც ახსოვდებოდა, მეხსიერება ჰქონდა, სუფლიორის ანაბარად არ დარჩენილა, არამც თუ თავის როლის ცოდნა, არამედ იგი სცენაზედაც თავის ამხანაგებსაც ეხმარებოდა, როცა ეს უკანასკნელნი თავიანთ რეპლიკას არ ამბობდნენ, მაკო ხელოვნურად უჩურჩულებდა ხოლმე. იხ. გაზ. „Листок-Копейка,“ 1911, № 50“.