ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი.
ფრონტისპისზე წარწერა: „ეს პატარა ნაშრომი ჩემი სიყრმის ძველის ძველ მეგობარს პოეტ იოსებ გრიშაშვილს ჩემგან სახსოვრად. ავტორი მელაშვილი დ. ი. 20/III. 56 წ.“
გვ. 76. გასწორებულია გვარი „დაროშვილი – დარაშვილად“.
მეორე ცალის კანზე: „ი. გრ. 1956. 20/III. აქ ჩემი სიფათია“.
გვ. 29. ხაზგასმულია: „საღამო წარმოდგენის გამართვა აკაკისათვის“, მიწერილია: „1909“. ხაზგასმულია: „პეტრე ნასიძე სულ მალე გარდაიცვალა“, მიწერილია: „1908“.
გვ. 49. მოხაზულია აბზაცი მსახიობ დავით ჩარკვიანის შესახებ, მიწერილია: „ვ. გამყრელიძე?“
გვ. 51. ხაზგასმულია: „მიხ. მელაშვილი (სუფლიორი)“, მიწერილია: „ძმა დავითისა“.
გვ. 70. ხაზგასმულია: „ვანო მჭედლიშვილი“, მიწერილია: „ასოთამწყობი“.
73. სცენისმოყვარე მარიამ ქართველიშვილზე მიწერილია: „მაკა“.
გვ. 76. ხაზგასმულია ი. გრიშაშვილის გადმოკეთებული ვოდევილი: „ჩეხოი თუზ“, მიწერილია: „ხეჩოი თუზ“.
გაზეთიდან ამოჭრილი გ. მებუკეს წერილი „მუშათა თეატრის ისტორიიდან“, მიწერილია: „ლიტ. გაზ“., 1956, № 33“.
მესამე ცალის კანზე: „დუბ. ი. გრ. აქ ჩემი ახალგაზრდობის სიფათია! 1956 22/III. ჩემს მოგონებაში მთლიანად მოთავსდეს დ. მელაშვილის გახსენება ჩემი პირველი ნაბიჯების შესახებ. დაერქვას „გრიშაშვილის პორტრეტი“, გვ. 76.
გვ. 76. ჩადებულია 1956 წ. სასამართლოს უწყება ი. გრ. სახელზე, მიწერილია: „ი. ჟივიძის და ივ. გვინჩიძის დავა“.
წიგნში გაზეთიდან ამოჭრილი ცნობა „Старейший актер“, მსახიობ გავროშის საიუბილეო საღამოს შესახებ, მინაწერით: „Комунист“ (ერევანი), 1956. 28 თებერვალი, № 50. ჩვენი უბნელები არიან: „გულაზიანი (ქალი), გულაზიანი დათიკო, სურენ ავჩიანი, გავროში, ჰაზირა, ეთიმ გურჯი. მოგონებებში“ და ფურცლები მინაწერებით: „1. ჩემი მასწავლებელი ალექსანდრე ნათაძე გარდაიც. 1916 წ. 2. მოგონებანი. დამოუკიდებელი ცხოვრება დავიწყე. დაბრკოლებათა გადალახვა – აი, რა იყო ჩემი ლტოლვა აღთქმულ მიზნისაკენ. მე გამოვჭედე ჩემი ბედი, გამოვიმუშავე ნებისყოფა და ხასიათის სიმტკიცე. მე მინდოდა ჩემი ქვეყნის სამსახურში გავჭაღარავებულიყავი. 3. მოგონებანი, ი. გრ. პირველად თეატრს გარდერობი არ ჰქონდა, პიესებისათვის ჰქირაობდნენ ტანისამოსს მაღაზიებიდან. მადათოვის კუნძულზე ორ ხიდს უა იყო აქეთ და იქეთ მზა ტანისამოსების მაღაზიები. ამ ერთ-ერთი მაღაზიის პატრონს ხელშეკრულება ჰქონდა დადებული თეატრთან. პატრონი გვარათ იყო მარქარა მოსესოვი. ამას მოთხოვნილებისადაგვარად მოჰქონდა კოსტუმები და აცმევდა არტისტებს. ქირას იღებდა თითო კოსტუმზე 50 კ. მხოლოდ სერთუკი და ფრაკი ღირდა 1 მ. მეორე მაღაზიის პატრონმა აივაზ აივაზოვმა კონკურენცია გაუწია ამ მოვსესოვს და უფრო იაფად აქირავებდა კოსტუმებს. ხოლო ისტორიულ პიესებისათვის ტანისამოსს (ქულაჯა, ჩოხა, ჩერკეზკა და სხვა აგრეთვე ქამარ-ხანჯალს და სარმას იარაღს გვაქირავებდა გიორგი ქორქაძე). 4. ჩემი მოგონებები. დები თარხნიშვილები: 1. მარო თარხნიშვილი (ქმარიც თარხნიშ). 2. ეკ. თარხნიშვილი (ქმარი ფალავანდიშვ.) 3. დიმიტრი თარხნიშვილი (ქმარი მაროსი). 4. გიორგი ფალავანდიშვილი (ეკატერინეს შვილი). 5. რეზო მაღალაშვილი. პირველად დიდ საზოგადოებას ვაჩვენე ესენი 1919 წ. 24 მარტს ოპერის თეატრში ჩემს საღამოზე. 5. მოგონება. ორთაჭალაში ვსწავლობდი პირველ-დაწყებითი არჩილ ავალიშვილთან. [ნიკო ავალიშვილის ოჯახში] მასწავლიდა მისი ვაჟი არჩილ ავალიშვ. 6. მოგონ. 1905–1906 წ. ვმუშაობდი ავლაბრის მუშათა თეატრებში. – დადო დარჩია რ. სალაყაიამ გამაცნო. ჩემზე, იხ. მოგონებანი დ. მელაშვილისა“.