ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი. ტ. 1. №321-324 - თავფურცელზე: „ი. გრ. ეს წიგნი დედიჩემის წიგნებიდანაა“. იქვე: „(გარდაიც. 1943 წლ., 12 სექტ.)“. წიგნის ბოლო ფურცელზე: „დედას ი. გრ.“. გვ. 15. ლექსს „უნგრეთის მამულიშვილი“ მიწერილი აქვს: „ლუდვიგ კოშუტი“. გვ. 47. ხაზგასმულია: „გაათახსირა“ და მიწერილია: „გააჩანაგა“. მეორე ცალის ყდის მეორე გვერდზე გაზეთის ამონაჭერი: ჩიორა. „ცოლი და ძროხა“. „ნიანგი“. 1933, № 22. ფსევდონიმს „ჩიორა“ მიწერილი აქვს: „ა. ახნაზაროვი“. წიგნი საგანგებოდ ჩასმულია ყდაში. ყუაზე ამოტვიფრულია: „ახნაზაროვი. ლექსები და სცენები. გრიშაშვილი“. თავფურცელზე წარწერა: „ი. გრიშაშვილს სახსოვრად. ავტორისაგან. 11/IV, 912 წ.“. ფორზაცზე: „ა. ახნაზაროვი დაიბადა 1866 წ. ოქტ., გარდაიცვალა 1942 წ. 28 მარტს. ამ წიგნზე რეცენზია ი. გომართელისა მოთავსებულია „თემში“, 1912, № 66“. იქვე: „უეჭველია“, იხ. 79. ფორზაცის მეორე გვერდზე: „იხ. ახნაზაროვის ლექსი ქართულ „ხათაბალაში“ – „თურმე ღაღოს“. იხ. აგრეთვე „ლიმონა“ „პიონერში“ თუ „ოქტ-ში“, 1936 წ.“. შენიშვნაში „გამომცემლისაგან“, ხაზგასმულია: „მისი პირველი მოთხრობა „დარისპან კაკაბაძე“ დაიბეჭდა 1884 წ. ჟურნ. „ნობათში“... მიწერილია: „ნობათი“, 1885 წ. № 3, ი. გრ.“. გვ. II ხაზგასმულია. „ამ ჟამად 45 წლისაა“. მიწერილია: „53 წლისაა“. გვ. 5. ლექსს „არა არ მინდა“ მიწერილი აქვს: „ეს ლექსი მთლიანად აუღია ვინმე კ. ზურაბიშვილს და დაუბეჭდია „კვალში“ (1896 წ., № 38, გვ. 674), ამის გამო იხ. ა. ახნაზაროვის წერილი („კვალი“, 1896, გვ. 704). ი. გრ.“ გვ. 11. ლექსს „ბუნების გლოვა“ მიწერილი აქვს: „ეს აქო მ. ხელთუფლიშვილმა“. გვ. 59. ლექსის ბოლოს მიწერილია: „ფსევდ. „ორანი“. იხ. („ივერია“, 1891 წ., № 166). ი. გრ.“. გვ. 79. ლექსთან „უეჭველია“ მიწერილია: P. S. სარჩევში, სადაც აღნიშნულია (*) „აზრი აღებულიაო“ ამ ლექსზე არაფერია თქმული. მაშინ, როდესაც ეს ლექსი, გარდა სამი კუპლეტისა, თარგმანია. ლექსი სასიმღეროა, ერქვა რუსულად: „Надо пологать“ და ეკუთვნის პოეტს კლასიკ-ს (Пет. лис.). მუსიკა ნ. არტემიევისა. მაქვს ნოტი. დაბეჭდილი აგრეთვე ამ ლექსის რუსული ტექსტი იხ. „Дивертисмент“ (კრებული), 1905 წ., შედგენილი ნ. ვ. კორეცკისაგან.

გვ. 178“. ლექსის პირველ სტროფებს მიწერილი აქვს: „თარგმ.“, ხოლო უკანასკნელი სამი სტროფი მოხაზულია და მიწერილი: „ეს ახნაზაროვისაა საკუთრად. ი. გრ.“ გვ. 82. ლექსს „უმანკო ქალი“ მიწერილი აქვს: „იხ. „ტარტაროზი“, № 179, 1928 წ.“. გვ. 85. ხაზგასმულია ავტორი ლექსისა „ღამის სტუმარი“ გუსტავ ნადო და მიწერილია: „გუსტავ ნადოს მგონი დავ. ერისთავი სთარგმნიდა. იხ. „დროება“, 1875“. გვ. 87. ლექსის ბოლოს მიწერილია: „ივერია“, 1899, № 56. ი. გრ.“ გვ. 91. ლექსს „იდილია“ მიწერილი აქვს: „თარგმანია. იხ. „ტარტაროზი“. № 179, 1928 წ.“ აქვე, ლექსის ბოლოს მიწერილია: „ამ ლექსს რუსულად ჰქვიან „Комплимент“ და ეკუთვნის Еж-ს. (იხ. „Живая струна“ 1898 წლის გამოცემა, გვ. 291). მე მაქვს ეს წიგნი“. გვ. 93. ლექსის ბოლოს: („თეატრი“, 1886 წ., № 39), ქვეშ აწერია „ონ-ანი“. იქვე დაწერის თარიღს დასმული აქვს კითხვის ნიშანი და მიწერილია: „დაწერის თარიღი 1886, 21 სექტ.“ გვ. 94. ლექსის „კინტოს წერილი“ ბოლოს: „იხ. გაგრძელება „თეატრი“, 1887 წ.“ გვ. 99. ტექსტის ბოლოს დაკრულია ქაღალდის ნაჭერი მინაწერით: „ბაზაზხანის პოლიტიკოსები“ ორანისა („ივერია“, 1888 წ., № 34)“. აქვე მიწერილია: „ფამარელას ელდა“ ორანისა, „ივერია“, 1892 წ., № 253“. გვ. 111. სცენის „კინტოს ახალ-წელიწადი“ ბოლოს: „ამავე სათაურით „ივერიაში“ კვლავ აქვს ასეთი სცენა. იხ. 1894 წლის „ივერია“, № 1“. გვ. გვ. 114–115 შორის ჩართულ ფურცელზე დაკრულია ა. ახნაზაროვის ლექსი „საბრალო ქურდი“ მინაწერით: „საქ.“, № 275, 1917 წ.“ გვ. 118. მონოლოგის „რად მიყვარხარ?“ ბოლოს: „ივერია“, 1891 წ., № 1. ეძღვნება ე. ტ-ისას“. გვ. 119. სათაურს „ოჰანეზას ნადირობა“ მიწერილი აქვს: „პირველად დაიბეჭდა „ივერია“-ში, 1892 წ., № 1. ი. გრ.“. გვ. გვ. 124–125 შუა ჩართულ ფურცელზე დაკრულია გაზეთიდან ამოჭრილი ა. ახნაზაროვის „ვეხიბ-ფაშას სიმღერა“. გვ. 144. მოხაზულია ტექსტის „რა მაჭმუვნებს“? პირველი აბზაცი, არშიაზე: „ვისრამიანი“, გვ. 224“. გვ. 158. სათაურს „განმქიქებლის თავგადასავალი“ მიწერილი აქვს: „პირველად დაიბეჭდა „ივ.“, 1896 წ., № 4“. გვ. 164. ტექსტში მოხაზულია: „აქა ჰბეჭდამენ?“. არშიაზე მიწერილია: „ივერიაში“ ეს ადგილი ასეა ჩასწორებული მელნით: „აქ აკეთებენ?“ (1896, № 4). ი. გრ.“ გვ. 169. „განმქიქებლის თავ-გადასავალი“-ს ბოლოს მიწერილია დაწერის თარიღი „1896 წ.“ გვ. 294. სათაურს „დარისპან კაკაბაძე“-ს მიწერილი აქვს: „ეს დაიბეჭდა „ნობათში“ ა. ა.-ს ფსევდ. გაარჩიეს „ივერიაში“, 1886 წ., № 29“. სარჩევში ხაზგასმულია ზოგიერთი სათაური და მიწერილია შენიშვნები. წიგნის ბოლოს, ფორზაცზე: „ფასი 60 კაპ. ი. გრ.“ წიგნში დევს კონვერტი გაზეთის ამონაჭრებით: ა. ახნაზაროვის ლექსები, ნეკროლოგები და სამგლოვიარო განცხადება. აქვე მოთავსებულია ქაღალდის 8 ნაჭერი შენიშვნებით ახნაზაროვის ნაწარმოებებზე: 1. „ა. ახნაზაროვის (ჩიორას) ლექსი („თ. და ც.“. 1924, № 15, გვ. 8)“. 2. „განმქიქებელის თავგადასავალი“ („ივერია“, 1896, № 4). ხელწერა ახ... კორექტ. გასწ. აქ აკეთებთ აქა ბეჭდავთ“. 3. „ა. ახნაზაროვზე ივ. კავთელის (ი. ჯაჯანაშვილის) აზრი: „ჯერ ცოდნა შეიძინოს და მერე სწეროსო“ (იხ. „თეატრი“. 1886 წ., № 4. გვ. 33)“. 4-5. „სიტყვები კლასიკისა (Пет. лис.) მუსიკა Н. არტიემიევის“. „Ах, какой прелестный Миленький ребенок! И какой толковый Чуть ли не с пеленок Начинает мамку Ножками брыкать. Будет баловник он, Надо полагать. («Надо полагать»)» Хвастает мамаша Умною головкой, А ребенок милый С нежною головкой, На карман папаши Начал посягать. Будет править банком Надо полагать». 6. გუსტავ ნადოს „ღამის სტუმარი“, თარგ. ა. ახნაზ. „ივერია“, 1899, № 56“. 7. „შენ ჩემთან ივლი ვიდრე ღმერთად არ გადიქმნები, ვიდრე დაკარგულ უკვდავებას არ ჰპოვებს რული, ვიდრე ძლეული სიცოცხლე კვლავ არ აჰყვავდება, ძიების გზაზე დამარხული დამიწებული“. ა. შანშიაშვილმა – მომცა, გიპოვნე „საქ. „დამატებაში“. მგონი ეს ჩემი ლექსიაო. 1934 25/VI“. 8. „ა. ახნაზაროვის ლექსი. „იხ. „სააგიტაციო ფურცელი“ („კომ.“ გამოცემა) № 10, 1941“.