ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი.
თავფურცელზე: „სპეტაკი გრძნობით ანთებულ პოეტს, უანგარობით სავსე მეგობარს, ქართველი ერის საამაყო შვილს, ყველას საყვარელის – სოსო გრიშაშვილს. გ. გოზალიშვილი. 20. V. 35“.
ყდის მეორე გვ.: „გვ. 41-დან ჩვენებანი, ა. ჭ. – 1. 272. 2. 278. 3. 308. 4. 489. 5. ლიტ. მემკვიდრეობა. ა. ჭ-ძეზე, 136; 215, რუსები ისევ თავადებს მოისყიდიან. (უარი); გლეხები, 387, 486; იასე ფალავანდოვი, 199, 202, 389, შპიონი, 429; ევსევი, 454, 457, 486“.
ფორზაცზე: „დიმ. ორბ., გვ. 51; აქტი გონივრული 111; ალექსანდრე ჭ-ძე ტამბოვში, გვ. 509; დიმიტრი ერისთავის შენიშვნები მანიფესტზე, გვ. 117; ა. ჭ. – 41, 44; რევოლუციის ბაირახი, 123; ალ. ორბ. მოგონება, 127; შეცდ. სურათი, 248“.
ფორზაცის მე-2 გვ.: „1. დათვი და ცხვარი, გვ. 98. 2. ფილადელფოსი და ა. ჭ-ძე, გვ. 275. 3. სპარსელები და ტყე, 278. 4. შექცევისთვის, 275. 5. მემამულე კახს ქართლი არ უნახავს, 311. 6. ნეკით შუბლის მოფხანა, 285. 7. გ. ერისთ. ბიძა, 285. 8. ეფრემ ალექსი-მესხიშვილი, „ქილილა და დამანა“ და ქართული „სტიხები“, 294“.
გვ. 99. ხაზგასმულია: „წუწკის შვილებსა“, მიწერილია: „Сволочь ი. გრ.“
გვ. 125. ხაზგასმულია: „მიქაიჩი“, მიწერილია: „მიქაძე“.
გვ. 211. მოხაზულია აბზაცი და მიწერილია: „რუსები და თეკლა“.
გვ. 248. ჩართულ ფოტოსურათის წარწერაში ხაზგასმულია: „1830 წლ“. არშიაზე კითხვის ნიშანი და მიწერილია: „ეს სურათი სულ ბოლო ხნისაა. ნახეთ ტრამვაის ხაზი? ი. გრ.“
გვ. 275. ალ. ჭავჭავაძის ჩვენებაში ხაზგასმულია: „ჩემგან წაიღო მან რამოდენიმე ლექსი გადასაწერად“, მიწერილია: „ეს არის ის სამი ლექსი. 1. დიმ. ვ. 2. კავკასია. 3. შექცევათათვის“.
გვ. 295. მოხაზულია ადგილი და მიწერილია: „დიდი ავტორიტეტი ჰქონდა ა. ჭ-ძეს“.
გვ. 489. ხაზგასმულია: „ლექსი“, მიწერილია: „სიტყვა“. ბოლო აბზაცის გასწვრივ წერია: „ეს ამოწერილი მაქვს“.
ბოლო ფორზაცზე: „დოდაევის ავადობა და გარდაცვალება, 513, 517“. ეს წიგნი გაარჩია შ. ჩხეტიამ, იხ. „მნათობი“, 1935 წ. № 11–12, გვ. 240“.
ყდის მე-3 გვ.: „ლექსები, სიტყვა შეთქმულების: 442, 440, 429, 489“. და გაზეთიდან ამოჭრილი ზაქ. რამიშვილის რეცენზია, მინაწერით: „კომუნისტი“, 1935 წ. № 284“.
წიგნში ქაღალდის ნაჭერი ჩანაწერით: „1830 წლის შეთქმულები. ელიზბარ შანშეს-ძე ერისთავი გადასახლებული იყო გელსეფორსში. მანამდე კი ორი წელი აქ ტფილისში იყო დაპატიმრებული. 9 წელი გაატარა გელსეფორსში. ელიზბარ ერისთავი გარდაიცვალა 1871 წელს. იანვარში. დაბ. 63 წლისა. ელიზბარ ერისთავმა სამოციან წლებში შუშის ქარხანა გახსნა თავის სოფ. ღვარებში, გორის მაზრა. ოსტატების მოსაყვანად გაემგზავრა ბავარიაში და ჩეხები მოიყვანა. ქარხანა იმ ფულით გახსნა, რომელიც ერგო ბატონ-ყმობის გადავარდნის დროს, თავის მამულებიდან. მისი ქალი ეხლაც ცოცხალია, გენო ქობულოვის მეუღლეა. ივანე ელიზბარის ძე ერისთავს ლექსი ეძღვნება [უავტორო], „დროება“, 1868, № 43. (ვინ არის?)“.

ტექსტის ნაწ. რუს.