"ქართველთა ამხანაგობის წიგნის გამოცემის" რედაქციისაგან, გვ. III-IV; "იოსებ სვიმონის-ძე დავითაშვილი 1850-1887" ნ. მთვარელიშვილი. ბიბლიოგრაფია: "ამ ბიოგრაფიის შესადგენად ჩვენ გვქონდა მასალად", გვ. LXXXVIII-XCI.

ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი.
ფორზაცზე: „ი. გრ. 1921. 8/X.“ იქვე: „მიხ. გორდაძეს გვ. 47.““ფორზაცზე დაკრულ რვეულის ფურცელზე წერია: „ლეგენდა გორის ჯვარზე“, ავტორი ი. ს. დ. [იოსებ სვიმონის-ძე დავიდოვი]. იოსებ დავითაშვილი. ასეა ახსნილი საჯაროს ეგზემპლარში. „დროება“, 1877. № 109, № 200. (აქ არის საქართ. დედოფალი დედა ქართლისა თამარი) ხალხური“.გვ. LXV ხაზგასმულია: „ყ-მ“, მიწერილია: „ყიფშიძე“.გვ. LXXIII სქოლიოში ხაზგასმულია: „ზაყელმა“, მიწერილია: („შ. მღვიმელმა) ი. გრ.“გვ. LXXIV ლექსის გასწვრივ არშიაზე: „შ. მღვიმელი. ეს ლექსი დაიბეჭდა ხელმოუწერელი „ივ.“, 1887, № 58“გვ. „LXXXIX ბიოგრაფიის დასაწყისში ხაზგასმულია: „ხელმოუწერელი ლექსი“ და არშიაზე მიწერილია: „ეს ლექსი შ. მღვიმელს ეკუთვნის“. გვ. 1. და 2. ამოხეულია. აღდგენილია ი. გრ. ხელით ლექსი მიძღვნილი დ. გიგაურისადმი. აქვე დევს პატარა ფურცელი მინაწერით: „ეს ხომ ხელოსანი იყო და ყოველი ხელოსანი ჯერ ღმერთს ახსენებდა და მერე შეუდგებოდა საქმეს... (იხ. მაღალდაძის „წმინდანები“) შოთა: „ეჰ, ერთო ღმერთო“გვ. 46. ლექსს „ავადმყოფი დედა და შვილები“ მიწერილი აქვს: „აკაკის მიბაძვა: „მე ჩანგური მისთვის მინდა“.გვ. 47. ლექსს „ახალ მელექსეს“ მიწერილი აქვს: „მიხ. გორდაძეს“.გვ. 53. ლექსს „გლეხის მასწავლებელი“ ბოლოში მიწერილი აქვს: „თავის თავზე“.გვ. 57. ლექსს „სამშობლო“ – ბოლოში მიწერილი აქვს: „ამ სიტყვებზე ანდრო ყარაშვილის მიერ დაწერილი ფორტეპიანოსათვის მუსიკა (პოპური) თბილისის სიმღერებიდან საგუნდოდ გადააკეთა და სათ-აზნ. გიმნაზიის მოწაფეებს პირველად შეასწავლა კომპ. ზ. ფალიაშვილმა 900-იან წლებში. ლადო გეგეჭკორი. 1938-“-IV.“გვ. 81. ლექსის „სიმღერა“ პირველ სტრიქონში ხაზგასმულია და კითხვის ნიშნით აღნიშნული „ნინა“, მიწერილია: „ჩვენუბნელი?“.გვ. 100. ლექსს „პატარა ტასოს“ მიწერილი აქვს: („აბაშიძეს) – ეს დაიბეჭდა „თეატრში“, 1886 წ.“გვ. 102. ლექსის „თეატრის მუშა“ ბოლოს წერია: „დაიბეჭდა „თეატრში“.გვ. 171. სარჩევში ხაზგასმულია: „სიმღერა ჩუქურთმის მჭრელისა (გადმოკეთებული)“, მიწერილია: „ვეღარც ამოუხევია. ეს ლექსი ბიოგრაფიაშია გვ. LXXXV“.ბოლოში ფორზაცზე დაკრულია: 1. დავითაშვილის დაუბეჭდავი ლექსები ამოჭრილი ჟურნალიდან მინაწერით: „ქართული მწერლობა“, 1927, № 6–7“. 2. ვ. ხუროძის წერილი „იოსებ დავითაშვილი“ და ი. დავითაშვილის დაუბეჭდავი ლექსები ამოჭრილი გაზეთიდან მინაწერით: „კომ.“, 1927, 7/III, № 68“. 3. „იმედის“ წერილი „იოსებ დავითაშვილი – პირველი ქართველი მუშა მგოსანი“ ამოჭრილი გაზეთიდან, მინაწერით: „მუშა“, 30/III, 1927“...მეორე ცალის თავფურცელზე ყოფილი პატრონის პირადი ბეჭედი: „გიორგი ლასხიშვილი № 143“. იქვე: „გ. ლასხიშვილის წიგნი ყოფილა. იხ. გვ. წინათქმის დასასრული. ლექსების დასაწყისი. ი. გრ. 1956. 31/III.“გვ. XCII. უცნობის ხელით: „ეს წიგნი გადმომცა მიშა ჩოგოვაძემ, რომ მიმეცა ვეტა ლასხიშვილისათვის. მაშინ ვეტას ვერ გადავეცი, დამრჩა მე სახსოვრად როგორც ბ-ნ მიშასაგან. [ეს სიტყვა წაშლილია და ზედ წერია] მამისაგან, ისე ვეტასაგანაც“. ხელმოწერა არ იკითხება.