თბილისის ისტორია /
დ. გვრიტიშვილი, შ. მესხია.
- თბილისი : საქ.სსრ განათლების სამინისტრო, 1952.
- 295 გვ. : პორტრ. და ილ.
ი. გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმის კატალოგი. ფორზაცის მეორე გვერდზე: „10. IX. 1952. ი. გრ. ბათუმისკენ!“ იქვე: „მე-გვ. 211, 243 ი. გ. 278. ესალმებოდნენ(?)“. ხაზგასმულია: „ივანე ბატონიშვილმა“, მიწერილია: „იოვანე“. ბოლო ფორზაცზე: „მოქალაქენი, 78, 81; ყარაჩოხელები, (?) 89; 1. ქალაქის ფოლკლორისთვის. ჩვენი სოფლის ფოლკლორის ავტორები, შემქმნელები, არა სჩანს აშკარაა ერთმა დასწერა, და მერე ეს დამწერი იკარგება და ხალხში ითქვიფება. ხოლო ქალაქის ფოლკლორისტები უფრო ბედნიერები არიან., რადგან ისინი თავიანთ გვარს ტექსტშივე ლესავენ და ამით ნაწერი არ იკარგება. ეა აღმოსავლური ქვეყნების გავლენაა. მათებურად ლექსში ჩართულ გვარებს ეწოდება „მოჰურბანდ“, რაც ნიშნავს წერტილის დასმას, ბეჭედს. 2. გარმიანელი – უცხოელი. „ბუნება ადამიანისა, ქართველია თუ გარმიანელი, ავკარგიანობითაა სავსე და ქვეყანაზედ არ არის იმისთანა ერი რომ მიწყული ჰქონდეს ან მარტო კარგი, ან მარტო ავი.“ ი. ჭავჭავაძე. 3. „საია“ – ქვაბიდან ბოლოს ჩამოსული არაყი, რომელსაც ძალა აღარა აქვს (მზითვის სიებშია) „საია სარკე“ დაბალი ხარისხის სარკე. უბრალო სარკე. „წინწალაქარი“. ქვაბიდან სულ პირველად ჩამოსული ნამდვილი არაყი, მაგარი არაყი. 4. სალაყბოზე – მეფეთა ბრძანებას კითხულობდნენ. მოედანი გუბერნატორის. – ეგზარხოსის მოედანი. – ბებელის მოედანი. – ირაკლის მოედანი. ამ მოედანს ოთხი სახელი ერქვა“.